Tsja, ook ik kon het even niet laten. Ik heb gefilmd en foto’s gemaakt als een dolle, want wat was het gisterenavond fantastisch op het Centre Court van de tennisbanen op de Spelen. Nadal tegen Djokovic. Na meer dan twee uur steengoed tennis, wint Nadal in de derde set zijn halve finale.
Terwijl hij de laatste tijd zo’n beetje alles gewonnen heeft wat er te winnen viel, valt hij op de grond, springt in de lucht en is hij zo blij als een kind. En dus is hij vanaf nu mijn favoriete tennisser (ondanks alle fantastische imitaties van Djokovic, zie Youtube)!
En ik was bepaald niet de enige die volop plaatjes aan het schieten was.
Wij associëren Japanners altijd met fototoestellen om hun nek, overal flitsend op de foto, maar sinds de Spelen weet ik beter: de Chinezen overtreffen de Japanners met gemak. Ze maken overal en altijd foto’s. En het mooie is: ze staan er bij voorkeur altijd zelf op. Niet eens per se lachend, maar vaak serieus en gewichtig kijkend, en echt poserend. Spontane foto’s heb ik nog niet genomen zien worden. Het is meer een soort van bewijs: ik was erbij! Je kunt serieus geen Olympische locatie bezoeken zonder bijna letterlijk te struikelen over fotograferende en poserende Chinezen.
Ik was met een Chinese op stap, Iris, en ook zij wilde foto na foto. Dáár was ik niet meer verbaasd over. Bij de eerste foto was ik wel enigszins overdonderd, bij de tweede foto een klein beetje beledigd, maar na een stuk of vijf wist ik: het lag niet aan mij. De Chinese manier van fotograferen is net even anders dan die van ons. Op geen enkele foto wilde mijn Chinese vriendin met mij op de foto. Ze wilde op elke foto zelf in beeld. Alleen. Drie keer raden wie die foto’s kon maken...
zondag 17 augustus 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Gevaarlijke verf? Een tizjoe helpt echt niet tegen allerlei ziekten....
Wat staat er deze week nog op het programma voor jou?
Heel veel plezier!!
Een reactie posten