One world, one dream?

Na 16 dagen zijn de Spelen zo goed als voorbij. China heeft laten zien dat het in staat is om prima Spelen te organiseren. De Chinezen stralen een trots uit richting hun land waar wij nog wat van kunnen leren. Natuurlijk bestaat 'de' Chinees net zo min als 'de' Nederlander, maar de Chinezen waren in elk geval eensgezind om van deze Spelen iets moois te maken. En dat is gelukt.

De harmonie staat hoog in het vaandel. We hebben deze Spelen niet gehoord van ongeregeldheden of demonstraties. Helaas zullen we nooit weten of er geen protest was of dat de buitenwereld het simpelweg voor het lapje gehouden is. Ik heb zelf in Beijing geen Tibetvlag gezien en van geen demonstratie gehoord. Enkel deze mannen met hun stil protest (zie foto). Ze dragen een zelfgemaakt t-shirt waarin ze de situatie in Tibet veroordelen. Maar op deze manier over straat gaan durfden ze toch maar niet. Je weet nooit.

De drie thema's van de Spelen waren: Groene Spelen, Hightech Spelen en Spelen van het Volk. Het milieubewustzijn van de Chinees is tijdens de Spelen toegenomen en de Spelen zijn de meest geavanceerde Spelen op technologisch gebied ooit. Wat dat betreft zijn de Spelen geslaagd. Spelen van het Volk? Een groot deel van de bevolking van Beijing heeft vol trots de Chinese cultuur uitgedragen en hier zegt men dat de inwoner van Beijing over het algemeen beter zijn geworden van de Spelen. Nu maar wensen dat deze positieve ontwikkelingen niet van tijdelijke aard zijn en dat dit op enige manier hoop biedt voor de toekomst. Is ie toch nog niet zo gek, die slogan: One world, one dream?

GOUD!

Misschien wel door velen verwacht, maar daarom niet minder mooi: de hockeydames hebben goud! Het stadion was oranje gevuld, en ook in het Holland House werden Marc Lammers en zijn vrouwen begroet door massaal toegestroomde Nederlandse fans.

De drukste huldiging tot nu toe? Het publiek droeg de dames in elk geval op handen en alles wat oranje was vierde feest.....de Dames zelf schijnen nog tot in de vroege uurtjes doorgegaan te zijn op een dakterras ergens in de kroegenstraat van Beijing...nu de mannen nog!

Berekenen, voorspellen en winnen!

Groningse economen voorspelden een tijdje terug dat Nederland twintig plakken zou halen tijdens de Spelen in Beijing. De heren Kuper en Sterken hadden er een speciaal econometrisch rekenmodel op losgelaten, gebaseerd op historische successen, bevolkingsomvang, inkomen per hoofd van de bevolking en recente successen. Chef de Mission Charles van Commenee schroefde de verwachtingen nog eens op en wilde een plek in de top tien van het medailleklassement.

Met nog drie dagen te gaan staan we op plek tien in het medailleklassement en hebben we weliswaar ‘ slechts’ 15 medailles, toch hebben we nu al twee gouden plakken meer dan de Groningse heren voorspelden, namelijk zes. En daar kan nog het één en ander bijkomen de laatste dagen. Ongetwijfeld volgen na de Spelen de analyses, de evaluaties en de lijstjes met plussen en minnen. Of we zelf nou vinden dat we aan de verwachtingen voldaan hebben of niet, het buitenland kijkt nu al vol bewondering naar Nederlandse sporters en supporters.

Het buitenland komt naar ons toe om te kijken hoe we dit toch voor elkaar krijgen als minuscuul landje. Op de tribunes bij het hockey zit een groep Indiase coaches; zij vragen zich af hoe het mogelijk is dat zij twintig jaar geleden hockeygrootmacht waren en nu de boot gemist hebben. Ze volgen het Nederlandse team vanaf de tribunes en hopen met de kennis die ze hier opdoen in de toekomst ook weer mee te tellen.

Er zijn meer coaches die Nederland op de voet volgen. Ook in Chinese kranten worden ‘we’ genoemd en geroemd. Iedereen kent het Holland Heineken House als de ‘ place to be’. Niet alleen de Amerikaanse bondscoaches van het basketbalteam die ik tegenkwam op de muur, maar ook onder meer de Australische en Engelse medaillewinnaars, Canadezen, Zweden en Zuid-Afrikanen hebben de weg naar de oranje feesttempel gevonden. Een groep Brazilianen observeert de Nederlanders alvast, omdat ze de Spelen in 2016 willen organiseren, en willen zien hoe je feest maakt (ik dacht dat de Brazilianen daar zelf prima toe in staat waren, maar zelfs zij zijn onder de indruk van de Nederlanders op de Spelen).

Het lijkt mij tijd voor een goede campagne, zodat Nederland zelf de Spelen weer eens binnen gaat halen (2028 moet het gaan gebeuren). En dan eens kijken of we de hoge verwachtingen die we zelf hebben en die het buitenland inmiddels van ons heeft qua sfeer en prestaties waar kunnen maken. Volgens het Gronings model brengt het thuisvoordeel extra succes. Deze Spelen hebben dat wel bewezen. Kijken of we dan wel tot twintig medailles kunnen komen?

Chinees sporthart kan liefde gebruiken

Op de tribune bij de hockeywedstrijd Nederland-Argentinië was de sfeer fantastisch. De Nederlanders verzonnen lied na lied, het plukje Argentijnen zong dapper, zelfs na een 5-2 achterstand, een strijdlied voor hun team.

Veel Nederlanders waren niet gewoon in een oranje shirt gekomen, maar hadden zich eens flink uitgedost voor deze wedstrijd. Van oranje kip tot melkmeisje totaan Elvis. De enkele Chinees die was gebleven na de gewonnen wedstrijd tegen Duitsland, sloeg het met nieuwsgierigheid gade. Elvis moest met iedereen op de foto.



Voor een Chinees is het tonen van emoties een teken van zwakte. Maar hoe moet dat nou als je op een sporttribune zit om je team aan te moedigen? In de stadions zie je een raar soort 'emotie' bij de Chinezen. Het lijkt een aangeleerde truc. Voor de tribunes staan jonge meisjes en jongens het klapvee aan te moedigen en op grote schermen wordt voorgedaan hoe je op verschillende manieren een wave kan doen. De Chinezen klappen dus keurig en vinden de wave prachtig. Maar de echte beleving heb ik nog weinig gezien. Bij het beachvolleybal schreeuwden ze massaal hun Chinese team naar de overwinning, maar toen die behaald was, leek het alsof de werkdag ‘juichen’ voorbij was en gingen de Chinezen massaal van de tribunes. Terwijl daarna toch de topwedstrijd tussen de dames uit Brazilië tegen Australië op het programma stond. Bij het voetbal juichen ze net zo hard bij een hoge uittrap van de doelman als bij een prachtige actie van Messi. Het zijn perfect georganiseerde Spelen, maar het sporthart van de Chinezen kan nog wel wat liefde gebruiken. En daar is meer voor nodig dan een paar juichmeisjes.

Angst zon vervangt angst smog

Voor de Spelen begonnen maakten wij ons enorme zorgen over smog en luchtvochtigheid. Tijdens de Spelen is het aantal auto's op de wegen gehalveerd en elke dag houden alle automobilisten van Beijing zich keurig aan de afspraak: de ene dag rijdt het oneven nummerbord, de andere dag het even nummerbord (taxi's en bussen uitgezonderd). Op de wegen is veel politie, en overal hangen camera's; wie de regels overtreedt wacht een forse boete. Ik heb tot nu toe nog geen ongehoorzame automobilist gezien.

Ondanks al deze maatregelen zijn de wegen in Beijing nog steeds stukken drukker wanneer je het vergelijkt met de gemiddelde snelweg in Nederland. Ons fileleed valt hierbij te verwaarlozen.
Na wat fikse stortbuien aan het begin van de Spelen, schijnt hier nu bijna elke dag de zon. Het lijkt er dus op dat het tijdelijk sluiten van bedrijven en het halveren van het aantal auto's wel degelijk tot een verbetering van de luchtkwaliteit leidt. Ook de speciale site van het KNMI is elke dag hoopgevend over de luchtkwaliteit. De zon dus. In Nederland zouden we deze zomer blij zijn met wat extra zonnestralen, dus je zou denken dat ze in Beijing, waar ze helemaal weinig zon zien in een jaar, blij zijn met deze plotselinge zon.

Niets is minder waar. De Chinezen zijn bang voor de zon. Ze willen het liefst zo wit mogelijk blijven, de zon is veroorzaker van huidkanker. Dus lopen de Chinezen massaal met grote zonnehoeden, kleppen, extra armbedekkingen en lange broeken rond. En natuurlijk met paraplu.

Maar wie het helemaal goed wil doen, bedekt zich tegen zon en smog.
En dan is dit het eindresultaat:

Gevallen held

Gisteren is er iets unieks gebeurd. Iets wat niet werd verwacht, wat niet de bedoeling was, en wat zeker niet zo gepland was.

Deze ideale schoonzoon moest China namelijk aan het eerste goud in het Birdsnest helpen. Maar het gebeurde niet. Sterker nog: hordenloper Liu Xiang heeft gefaald en de Chinese natie toont eindelijk haar emoties. Vandaag geen foto van een gouden medaillewinnaar op de voorpagina van de Chinese kranten, maar een Chinese atleet met een van pijn vertrokken gezicht. Liu had in 2004 goud gewonnen bij de Olympische Spelen in Athene en sindsdien gaat hij door voor de ideale Chinese schoonzoon en de perfecte sporter.

Zijn billboards hangen door de stad en zijn biografie ligt in de winkels. Hij was een zekere medaillekandidaat en het moest goud worden. Maar een achillespees-blessure dwong hem gisteren op te geven.

Ik zat gisteren in de taxi toen ik het nieuws hoorde. De persconferentie werd live uitgezonden, in het Chinees en Engels. De coach van Liu brak van ongeloof, de hoofdcoach van het Chinese atletiekteam kon zijn emoties niet bedwingen toen een journalist voor de zoveelste keer vroeg of Liu niet ten onder was gegaan aan de druk.

Toen ik later beelden zag van het stadion en de massaal teleurgestelde fans (en inmiddels zijn ze kwaad op Liu heb ik begrepen; hij verstoort hun Olympische droom!), was ik eigenlijk wel een beetje blij. Het is lullig voor Liu, die echt een aardige vent schijnt te zijn, maar het is wel prettig om na bijna twee weken China eindelijk eens oprechte en pure emoties te zien bij het Chinese volk!

Als het echter aan de Chinese Vice-president Xi Jinping ligt, gaan we in de toekomst toch vooral weer braaf klappende Chinezen zien. Hij zegt: "We hope he will take proper rest and focus on his recovery. We hope that after he recovers, he will continue to train hard and struggle harder for national glory."

Analfabeet én slechtziend? Word taxichauffeur in Beijing

Vandaag ben ik mijn taxi uitgezet. Waarom? Ik noem het een communicatieprobleem.
De taxichauffeur spreekt geen Engels en ik geen Chinees.

Probleem één: in mijn tas zit standaard een kaartje van mijn hotel (in het Chinees), maar niet alle taxichauffeurs kunnen lezen. Ook kunnen ze niet allemaal goed zien trouwens, ik heb er al een paar met vergrootglas meegemaakt en letterlijk met de neus tegen de voorruit is ook geen uitzondering.



Na een paar dagen oefenen kan ik mijn straatnaam aardig uitspreken en mijn hotelnaam ook als het moet. Maar ook dat is geen garantie tot succes. Als ik het adres noem, beginnen ze vaak aan één stuk door te ratelen en als ik dan niet begrijpend terugkijk, maken ze een wegwerpgebaar dat ik de taxi uit moet. Als ik niet snel genoeg uitstap, dan krijg ik nog een paar Chinese woorden met me mee.



Tijdens de Spelen is er een aantal trucjes voor de taxiënde chauffeur. Zo is er een speciaal nummer dat ze eigenlijk moeten bellen als ze het even niet meer weten. Er hangt een tolk aan de andere kant van de lijn en zo komen we er samen uit. Sommige taxichauffeurs hebben ook een soort folder in de trant van: ‘hoe en wat in het Engels’ in de auto liggen. Daarop staan twintig belangrijke zinnen in het Engels, Frans en Chinees. Een handige taxichauffeur pakt meteen deze kaart, jij wijst wat en je gaat op pad.



Maar er zijn ook chauffeurs die zéggen dat ze wel weten waar ze naartoe moeten, maar die het eigenlijk ook niet zo heel goed weten. De route van de stad naar mijn hotel weet ik inmiddels aardig uit mijn hoofd. Er zijn uiteraard meer wegen die naar Rome leiden. Maar dat de ene weg 34 yuan kost en de andere 65 yuan, dat is wel een beetje vreemd. Of ze de weg niet precies weten en dus maar wat doen net zo lang tot ze in de buurt zijn, of dat ik belazerd word waar ik bijzit, dat is me niet helemaal duidelijk. De zin "We rijden om. Er is een kortere weg" staat niet in de taxi folder.